ΡΕΜΠΕΤ ΑΣΚΕΡ

‘Η αλλιώς μπάχαλο… οπώς θέλετε πείτε το, ούτως ή άλλως και οι δύο φράσεις περιγράφουν εξίσου υπέροχα όλο αυτό που ζούμε! Όχι δεν ξύπνησα τώρα, αν κάποιοι αναρωτηθείτε, απλώς τόσο καιρό που έχει να πέσει ανάρτηση σε αυτό το μπλογκ προσπαθούσα να σκεφτώ κάτι πιο απλό και ανάλαφρο να γράψω… αλλά σε αφήνουν; Αμ δε!

Από πού να αρχίσω δεν ξέρω… Ας αρχίσω από χθες που τόλμησα να ρίξω μια ματιά στα δελτία ειδήσεων. Τι το ‘θελα κι εγώ !Δεν μου φτάνουν όλα αυτά που διαβάζω καθημερινά;

 Πρώτη μούρη ο κύριος Παπακωνσταντίνου που ο καημένος άφησε πάνω στο γραφείο την λίστα της Λαγκαρντ και  αυτή χάθηκε, εξαφανίστηκε, παπαλα …! Μα τέτοια δικαιολογία ούτε ένα μωρό δεν θα τολμούσε να ξεστομίσει! Και δεν είναι μόνο που τα λένε  δημοσίως αλλά εμείς πρέπει να τα πιστέψουμε κιόλας; Ε ψιτ κύριος τραβα να  δεις αν έρχομαι!

 Για να μην σχολιασω το τρομερό ζήτημα της συμφωνίας των 3 «ηρώων» μας για τα περιβόητα μέτρα που ακούμε μήηηηνες τώρα! Βρε χρυσά μου παιδιά (χρυσά και παιδιά πάντα εν τη ρύμη του λόγου)  και να συμφωνήσετε εσείς το έχετε καταλάβει ότι δεν συμφωνεί όλος ο υπόλοιπος κόσμος; Το γεγονός ότι εκλεχτήκατε δημοκρατικότατα δεν σημαίνει ότι σας δίνει το δικαίωμα να αποφασίζεται δικτατορικότατα! Όχι για να μην κατηγορούμε μόνο την Χρυσή αυγή … όλοι τα ίδια κάνετε απλά εσείς με περισσότερο τακτ( ας πούμε ).

 Για να μην θυμηθώ και το άλλο εξής τραγικό: εδώ και καιρό ψάχνουν κάτι ψωροδισεκατομμύρια ευρώ! Το καλοκαίρι που βρισκόμουν εκτός ελλάδος και προσπαθούσα να μην έχω καμία επαφή με το τι συμβαίνει εδώ -πράγμα που μετάνιωσα αμέσως  όταν πάτησα το πόδι μου και πάλι σε πάτριο έδαφος- άκουγα που και που, θέλοντας και μη,  κάποιες ελάχιστες ειδήσεις που μας αφορούσαν. Ο κύριος Σαμαράς, λέει, είχε βρει 13,5 δις να τρίψει στην μούρη των «τροϊκανών» που ζητούσαν μόνο 11,5! «ΜΠΡΑΒΟ»,σκέφτηκα από μέσα μου αφελέστατα κρύβοντας μια ελπίδα ότι όσα άκουγαν τα έρμα τα αυτάκια μου θα μπορούσαν να έχουν μια δόση αλήθειας. Όταν επέστρεψα βέβαια- και μαζί με μένα και οι «τροϊκανοι», οι ελπίδες μου αρχισαν να γίνονται καπνός μαζί με τα δις που είχαν, τάχα μου,  βρεθεί. Αλλά το θέμα είναι πως αυτά τα λεφτά υπάρχουν, όπως έλεγε και ξανάλεγε ένας ακόμα άχρηστος που πέρασε από τον πρωθυπουργικό θρόνο, μόνο που αντί να τα ψάξουν στις τσέπες τους ή στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς σε ελβετίες και δεν σημαζευεται τα ψαχνουν στις δικες μας τσέπες που έχουν στραγγιξει και σταγόνα δεν έχει μείνει. Αλήθεια οι μισθόι τους έπεσαν καθόλου ή μόνο ο δικός μου έχει αγγίξει το μείον 50%; Ε;

Και το πρόβλημα είναι ότι το ζήτημα δεν σταματάει εκεί. Η διαφθορά δεν είναι μόνο προσόν της πολιτικής, αν αυτό μπορούμε να το ονομάσουμε πολιτική, αλλά έχει ποτίσει παντού! Και το χειρότερο έχει φτάσει , ίσως, στο μόνο μέρος που θα μπορούσε να δώσει ελπίδες σε αυτή τη χώρα, το πανεπιστήμιο! Σκάνδαλα , οικονομικά προβλήματα, καταλήψεις, απεργίες, σκουπίδια κυριολεκτικά και μεταφορικά! Ίσως τελικά οι πολύ μορφωμένοι καταλήγουν σε «παραμορφωμένοι» και αυτό το λέω με μεγάλη μου λύπη αφού τόσα χρόνια στο πανεπιστήμιο είδα πολλούς ανθρώπους φουλ από γνώση αλλά δυστυχώς να τους λείπει ίσως και το πιο σημαντικό πράγμα, η παιδεία!

Το ερώτημα είναι το εξής: που μπορεί να φτάσουμε τελικά και ποια θα ήταν η λύση που θα μπορούσε να δώσει λίγο φως σε αυτό το τούνελ που έχουμε μπει; Κυριά Νικολούλη μήπως έχετε καμιά ιδέα; Πολλές φορές απελπίζομαι ότι δυστυχώς τα περιθώρια διάσωσης μας έχουν στενέψει ασφυκτικά και όλη αυτή η μιζέρια που μας έχει υποτάξει δεν έχει καμία απολύτως διέξοδο, αφού και το τελευταίο μας όπλο που είναι η φωνή του κόσμου έχει γίνει ένα «κουμπί  volume»  που βρίσκεται συνεχώς χαμηλωμένο στο 0. Κάθε μέρα βλέπω ανθρώπους στο δρόμο να φωνάζουν για τα δικαιώματα τους και αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο (όχι για το κατά πόσο είναι σωστό, αν είναι δυνατόν, πολλές φορές ντρέπομαι που δεν είμαι κι εγώ ένας από αυτούς) αλλά κάποιοι ως άλλοι Οδυσσέες έχουν κερώσει τα αυτάκια τους ξεχνώντας πως οι απειλητικες σειρηνες δεν είναι αυτοι που φωνάζουν αλλά οι ιδιοι, που εκτός του ότι έχουν διαπράξει τα χειριστα των εγκλημάτων , κατάφεραν να τα νομιμοποιήσουν κιόλας.

Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ελπίζω πως αυτοί που το λένε να έχουν δίκιο και ελπίζω ότι η λύση σε όοολα αυτά τα δραματικά που ζουμε κάθημερινα θα βρεθεί και θα ζησουμε  εμείς καλά και αυτοί όπως ζουμε εμείς τώρα, γιατι για να βγούμε εμείς από την κόλαση πρέπει να κάνουν αυτοί όλοι τους εκπτώσεις στον δικό τους παράδεισο! Μακάρι ο καλός θεούλης να τους δώσει θεία φώτιση και να το κάνουν!  

Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα  μα δεν ξέρω αν έχει νόημα να λέω όλα αυτά που ήδη όλοι γνωρίζουμε. Αλλά θα τελειώσω κάπως έτσι. Η Ελλάδα δεν είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα και σίγουρα οι Ελληνες δεν είναι τίποτα από όσα τον κατηγορούν, ούτε τεμπέληδες, ούτε φοροφυγάδες, ούτε καλοπερασάκιδες! Και μπορεί να μας τα πάρουν όλα όσα έχουμε και όσα δεν έχουμε, αλλά την περηφάνεια μας δεν θα την πάρουν ποτέ, όσο κι αν την έχουν βάλει στόχο. Γιατί ο Έλληνας έχει ψυχή και δύναμη που δεν έχει κανένας άλλος εκεί έξω και ότι κι αν συμβεί αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσουμε ποτέ γιατί αυτό ήταν που μας έσωσε μέχρι τώρα!

ΚΑΛΗ ΥΠΟΜΟΝΗ!

ΕΥΑ ΠΑΠΟΥΤΣΗ

SWEET NOVEMBER

Μια μουντή μέρα του Νοέμβρη όλα γύρω μας μοιάζουν απαίσια! Οι άνθρωποι έχουν γίνει κατσούφηδες και νευρικοί (λογικό με όσα συμβαίνουν κάθε μέρα γύρω μας!). Ένας ηλικιωμένος μαλώνει με μια κυρία στο λεωφορείο και τραβάνε την προσοχή όλων…εγώ συνεχίζω να φορώ τα ακουστικά μου ακούγοντας καταθλιπτικά κομμάτια που ταιριάζουν με τον ουρανό και την κυρία που μαλώνει με τον ηλικιωμένο. Τα αυτοκίνητα κορνάρουν μπλοκαρισμένα στους δρόμους, το καυσαέριο κολλάει πάνω μου και αναγκάζομαι να κάνω 15 ντουζ την ημέρα με αποτέλεσμα να ξεβάφει και το χρώμα της βαφής που διαρκεί μόνο για 28 λουσίματα! Η χώρα κοντεύει να μείνει χωρίς πρωθυπουργό, εγώ δεν ξέρω αν θα λέγομαι ελληνίδα αύριο ή ακόμα χειρότερα αν θα πρέπει να ξαναθυμηθώ την δραχμή (όχι θεούλη μου ξανά το ίδιο μαρτύριο…καλά το συνηθίσαμε το Ευρώ)! Στη σχολή παρακολουθώ παθητικά τον καθηγητή που γεμάτος πάθος προσπαθεί να μας αναλύσει τις αθεϊστικές θεωρίες του Λουκρίτιου και του Επίκουρου  όμως σχεδόν δεν τον ακούω γιατί ταξιδεύω νοερά κάπου αλλού. Κουνώντας καταφατικά το κεφάλι μου, συμφωνώ με όσα δεν ακούω. Στο σπίτι κάνω ασταμάτητο ζάπινγκ αφού η τηλεόραση εκτός από τούρκικα, ειδήσεις και  επαναλήψεις έχει χάσει την αίγλη της κι εγώ το ενδιαφέρον μου! Στο γραφείο βαριέμαι θανάσιμα σε σημείο να πηδάω από την χαρά μου κάθε φορά που βρίσκω την ατζέντα μου γεμάτη υποχρεώσεις και το γραφείο μου φουλ από χαρτιά!

Quelle catastrophe!

Σήμερα όμως ανάμεσα σε όλα αυτά τα τραγικά που συμβαίνουν είδα κι ένα  μαγικό κόσμο! Μικρές πινελιές που σε ταξιδεύουν για λίγο μακριά από τα προβλήματα, μακριά από την κατάντια και τη μιζέρια! Το φθινόπωρο, μ΄ αρέσει να ντύνομαι σαν το κρεμμύδι και να περπατάω μέσα  στο κρύο κρυμμένη πίσω από το κασκόλ μου! Η Θεσσαλονίκη είναι πιο όμορφη αυτή την εποχή κι ας μου προκαλεί μια γλυκιά μελαγχολία! Στους δρόμους ακούς τους ζητιάνους με τα ακορντεόν που σε ταξιδεύουν στο Πύργο του Άιφελ και στη πλατεία Ναυαρίνου τα πρωινά ένας άγγλος με την κιθάρα του θυμίζει κάτι από Λονδίνο. Την προηγούμενη εβδομάδα μια κοπέλα με την παρέα της του φώναξε «I love your voice…keep singing for me». Εγώ πιο άτολμη απλά τους προσπερνάω, κοντοστέκομαι λίγα δευτερόλεπτα να τους ακούσω και μετά χαμογελάω και συνεχίζω να περπατάω! Με τα ακουστικά πάντα στα αυτιά και έχοντας περάσει ήδη 3-4 στάσεις λεωφορείων που με βολεύουν σταματώ σε μια απίστευτη βιτρίνα που βγάζει ένα ακόμα πιο απίστευτο άρωμα! Κολλάω σχεδόν το πρόσωπο μου στο τζάμι και εύχομαι να ήμουν από τη μέσα πλευρά και να καταβροχθίσω όλα τα σοκολατένια τσουρεκάκια, και αυτά με τη γέμιση κάστανο και τα άλλα με το πορτοκαλί γλάσο και τις πλαστικές τούρτες! Αφού ξεκολλήσω από το σχεδόν διαβολικό μαγαζί παίρνω τη συγκοινωνία για το σπίτι! Και ξέρετε τι ανακαλύπτω; Πως κοντά στο μουντό γκρι του ουρανού αναδεικνύεται το χρυσοκαφέ των φύλλων που πέφτουν αργά από τα λίγα δέντρα που υπάρχουν στην πόλη και δίνουν λίγο χρώμα σε όλη αυτή τη γκρίνια και την κατσουφιά και τη μαυρίλα!

Τώρα θα μου πείτε σιγά την ανακάλυψη! Και θα απαντήσω πως κάθε τι άσχημο έχει και μια όμορφη πλευρά κι ανάμεσα σε όλη αυτή την ασχήμια αυτή ή όμορφη πλευρά μας κάνει να χαμογελάμε ακόμα σε ένα κόσμο που ζητάει πολλά και δίνει λιγότερα!

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!!!

ΕΥΑ ΠΑΠΟΥΤΣΗ

VLEPING THERAPY

Έχεις ξυπνήσει από τα άγρια χαράματα και κουτουλάς από τη νύστα. Περπατάς στο δρόμο σχεδόν μηχανικά χωρίς καμία αίσθηση του τι συμβαίνει γύρω σου! Πρέπει να αποδεχτείς το γεγονός ότι το πρωινό ξύπνημα δεν είναι το forte σου αλλά δυστυχώς πρέπει να το συνηθίσεις μέχρι να πάρεις σύνταξη(αν πάρεις ποτέ). Ακολουθείς τη μυρωδιά του καφέ σαν υπνωτισμένη και φτάνεις στο πιο κοντινό μπαρ για να πάρεις τη «δόση» σου  και να επανέρθουν τα βλέφαρα στη ορθάνοιχτη θέση. Μετά την πρώτη γουλιά αρχίζεις να συνειδητοποιείς τι γίνεται γύρω σου, μετά τη δεύτερη διακρίνεις και τον πολύ ενδιαφέροντα σερβιτόρο, μετά την Τρίτη γουλιά προσπαθείς απλά να τον παραβλέψεις. Σκύβεις το κεφάλι, χαμηλώνεις το βλέμμα, κοιτάς έξω από το παράθυρο αλλά όχι τον σερβιτόρο. Έπειτα το βλέμμα πέφτει τυχαία πάνω του κι εσύ δεν μπορείς να κρύψεις τις αστραπές από τα μάτια σου! Ποιο είναι το πρόβλημα? Είσαι in a relationship… Φεύγεις από το μπαρ, καφέ ή οτιδήποτε τελοσπάντων είναι αυτό που βρίσκεσαι, στέλνεις μια γλυκιά και ενοχική καλημέρα στο αγόρι σου και ξεχνάς μια για πάντα το σερβιτόρο αλλά και το καφέ…το οποίο βέβαια προτείνεις σε όλες τις αδέσμευτες φίλες σου!

           Δεν είσαι “ελεύθερη” ε και? Το ότι είσαι σε μια σχέση δεν καταργεί βέβαια, την αίσθηση της όρασης! Κοιτάζοντας γύρω σου θα παρατηρήσεις ότι κυκλοφορούν «πάμπολλοι» όμορφοι άνθρωποι και θέλοντας ή μη το μάτι σου θα πέσει εντελώς αυθόρμητα πάνω τους. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στους άνδρες που είναι όντα που λειτουργούν κυρίως οπτικά αλλά και με τις γυναίκες. Είπαμε  ματάκια είναι αυτά και βλέπουν.

Οι άνδρες θεωρούν  το να κοιτάξουν μια όμορφη κοπέλα ως κάτι το τελείως φυσιολογικό, ασχέτως αν βρίσκονται σε σχέση . Και για να λέμε την αλήθεια δεν έχουν και άδικο αρκεί να μην ξεπεράσουν τα όρια. Όσο ακολουθούν τον κανόνα «Μην αγγίζετε» δεν υπάρχει κανένας λόγος υστερίας(stay cool κορίτσια!) Άσε που συνήθως θα σου το πει κιόλας, χωρίς καμία ντροπή ή ενοχή, γιατί ότι και να είδε γύρω του δεν κράτησε το βλέμμα του περισσότερο από 10 δεύτερα ενώ εσένα μπορεί να σε χαζεύει ώρες ατελείωτες. (ο χρόνος είναι σχετικός, φυσικά, και πάντα στην υπερβολή του, βοηθάει ώστε να μειωθούν οι εντάσεις του καβγά που έπεται της αποκάλυψης).

Οι γυναίκες πάλι λειτουργούν πιο ενοχικά σε μια τέτοια κατάσταση. Ακόμα και αν πρόκειται για μια απλή ματιά σε έναν τυχαίο μεν αλλά αξιοπρόσεκτο περαστικό. Δεν πρόκειται να αποκαλύψει ποτέ στο αγόρι της ότι είδε ένα φοβερό κομμάτι στο δρόμο δίπλα στη στάση του λεωφορείου ή στο καφέ μετά τη δουλειά! Εκτός αυτού πως θα απαγορέψουν κάτι που και οι ίδιες κάνουν και το παραδέχονται ε? οπότε προτιμούν να σιωπούν, να κρατούν το μικρό ένοχο μυστικό για τον εαυτό τους και να μπορούν και vleping therapy να κάνουν, έτσι για να πιστέψουν ότι τελικά δεν είναι τόσο προσκολλημένες στο αγόρι τους, αλλά ταυτόχρονα και μούτρα να κρατήσουν στο κατακαημένο που τόλμησε να στρέψει το βλέμμα του στη κοπέλια απέναντι με τα πλούσια προσόντα.

Άλλωστε αυτό που λέμε «έρωτας με την πρώτη ματιά» είναι απλά ένας μύθος, μια έκφραση για να ξεκινήσεις την ιστορία σας με ενδιαφέροντα τρόπο όταν οι  λοιποί γύρω σου ρωτάνε «και πως γνωριστήκατε;». Σπάνια συμβαίνει να πέσει το βλέμμα του ενός πάνω στον άλλο την ίδια ακριβώς  πρώτη στιγμή. Ο έρωτας έρχεται μετά το πρώτο… δεύτερο…τρίτο ραντεβού … η εμπιστοσύνη δε,  πολύ πιο μετά…

ΕΥΑ ΠΑΠΟΥΤΣΗ